У Беларусі імя бангладэшскага паэта Казі Назрула Іслама (1899 – 1976) стала вядомым літаральна зусім нядаўна. Недзе з сярэдзіны 2018 года. Пачалі з’яўляцца першыя публікацыі перакладаў яго твораў у часопісе «Маладосць», газеце «Літаратура і мастацтва», альманаху «Далягляды».

Да пераўвасаблення яго паэзіі звярнуліся Марыя Кобец, Мікола Мятліцкі. Некаторыя выданні расказалі пра пакручасты лёс бенгальскага мастака слова, які пражыў няпростае жыццё. Усё было ў гэтым жыцці – бядноты-згрызоты дзяцінства, юнацтва, голад, вайсковая служба, рэвалюцыйная барацьба… Усплеск, узлёт, высокі творчы ўзлёт. Турэмны астрог. Усенародная высокая ацэнка, прызнанне шырокіх чытацкіх мас. Адзнака старэйшага настаўніка – лаўрэата Нобелеўскай прэміі Рабіндраната Тагора, які нават свае прысвяціў Казі Назрулу. І яшчэ былі болей як сорак гадоў вар’яцтва!.. Вось такі ён, Паэт з вялікай літары. Сёння ў Беларусі – у выдавецтве «Мастацкая літаратура» – выйшла і яго беларуская кніга. Перакладчыкам яе выступіла таленавітая паэтэса Марыя Кобец.

А яшчэ пра бенгальскага паэта з Бангладэш – шматабсяжнай краіны з насельніцтвам амаль у 160 мільёнаў чалавек – у Беларусі пішуць вершы. Адзін з іх належыць сапраўднаму мастаку слова Віктару Шніпу. Мы прапануем чытачам «Созвучия» баладу пра Казі Назрула Іслама ў арыгінале, на беларускай мове, і ў перакладзе Генадзя Аўласенкі на рускую мову.

Алесь Карлюкевіч

Виктор Шнип

Мятежник

Памяти Кази Назрула Ислама

(25.05.1899 – 29.08.1076)

Твой манифест – бенгальцам волю,

Ведь только с волей твой народ

Не пропадёт, отыщет долю!

И к счастью двинется вперёд

Народ, в стремлении едином

Свободно жить, любить, дышать…

Ты стал народу верным сыном,

И ты – поэт! Твоя душа

Навек прикована к просторам,

Где ты родился, вырос…

Где

Речушки озаряют горы

Лесов бенгальских.

Там везде

Ты слышишь музыку, мятежник…

В стихах и песнях твой мятеж!

Ты – символ веры и надежды,

Ты – сердце вольной Бангладеш!

Перевод с белорусского Геннадия Авласенко

Віктар Шніп

МЯЦЕЖНІК

Памяці Казі Назрула Іслама

(25.05.1899 – 29.08.1976)

Твой маніфест – бенгальцам волю,

Бо толькі з воляю народ

Не прападзе з зямлі ніколі,

Як растае пад сонцам лёд.

Народ – не лёд! Народ – краіна,

Якая ёсць, якой век быць,

І ты яе стаў верным сынам,

І ты – паэт, які гарыць

Душой за родныя прасторы,

Дзе слова роднае жыве,

Дзе рэчкі асвятляюць горы

Лясоў бенгальскіх, дзе ў траве

Ты чуеш музыку, мяцежнік.

Ты музыцы жыццё даеш.

І ў гімне вечным –

                             незалежнасць,

Як сэрца вольнай Бангладэш.