Хасіят Рустамава — адна з маладых, але папулярных паэтэс Узбекістана. У яе вершах няма паказнога аптымізму, затое ёсць сапраўдныя перажыванні і пачуцці закаханай душы, шчасце і гора сэрца, для якога жыць — значыць любіць. У 2004 годзе ўзнагароджана медалём «Шухрат», аўтар трох кніг.
Хасіят Рустамава
***
Змяя не можа заліць атрутай...
Ірфон Белур
Зрушыць Сусвет не здолее вецер,
І бура мора ўбок не спіхне,
Жыццё! — хоць мацнейшае ты ў свеце,
Ды толькі не проста забіць мяне...
Маланка не зрыне нябёсы долу,
Восень не зваліць камлёў і галін.
Нібы на пласе, ляжыць мой голаў —
З процьмай смерцяў адзін на адзін.
Жыццё, ты не маеш нядобрай мэты,
Ды часам і ты можаш злосным быць.
Але ж не імкніся ўтапіць мяне ты —
Не зможаш рыбу ў вадзе ўтапіць.
Жыццё
Вецер танцуе па-над галавою,
Бруí дажджу ў танцы ён закруціў.
Нібы дапытвае — голасна вые,
Дождж у адказ свой спявае матыў.
Коцяцца кропель халодныя слёзы,
Твар бы змярцвелы ад восеньскіх сцюж.
Вецер свае прамаўляе пагрозы…
Як не збаяцца глыбокіх калюж?
Жыць — гэта плакаць ціхутка ў падушку,
Расчараваўшыся ў шэрасці дзён?
Веру, што голас душы маёй слушны —
Будзе пачуты нябёсамі ён.
***
Дзе быў ты тады, як цярпела я страты?
Напэўна, ты спаў без мяне моцным сном?
Чаму ты раней не з’явіўся ля хаты,
Не грукнуў у дзверы ні ноччу, ні днём?
Жыццёвы мой шлях у нябыт хутка сыдзе,
Вісіць ля парога ўжо світка мая.
Праводзіць мяне, любы мой,
ці ты прыйдзеш?
Надзея жыве шчэ, пакуль жыву я…
***
Ішла па жыцці і шляхі я мяняла,
Ды знешнасць з душой сумясціць
не змагла.
Удача мяне вельмі рэдка вітала:
Народжанай я не ў кашулі была.
Ішла па жыцці праз гушчар і праз пусткі…
Ці чуў хто мой стогн і мой стомлены
ўздых?
Таму, можа, у вершах маіх мала густу,
Напэўна, таму думкі спрэчныя ў іх.
У дзень майго нараджэння
Чуецца сэрца жывога біццё —
Пульсуе кроў — жыць дае загад.
Шкада, але гэта маё жыццё
Згубіла кветак ужо зашмат.
Ці гэта не мука, не дзеянне злое? —
Кветкі, напэўна, трываюць ледзь.
Памру — і цела маё нежывое
Вырача мноства кветак на смерць!..
Вязень
Ён дыхае сёння з палёгкай на волі,
Турма, кайданы — засталіся ва ўчора.
Рахункі аплачаны цяжкай нядоляй —
Спазнаў ён крывавыя здзекі і гора.
Здаецца, усё добра: жывы, не галодны,
І свет яго кліча яскравы, вірлівы,
І ёсць у ім сонца, і неба, і воды…
Ён толькі што выйшаў з-за крат
на свабоду.
Ён вольным стаў… толькі ці стане
шчаслівым?
***
Я — позні лісток, што апаў зараз з вішні,
Мой стан не цікавіць Вас і не займае,
Ці я — чарвячок, які падае з высі, —
З той яблынькі, што каля плоту ўзрастае.
Каханне мяне, як лісток, падхапіла,
Кружляла і кідала долу падчас…
Яно на пакуты мяне асудзіла.
Мой лёс і збаўленне залежаць ад Вас…
***
Ёсць сёння сяброў вельмі шмат у мяне,
Пашана ад іх і любоў — на стагоддзі.
Ды толькі жыццё, як імгненне, мільгне…
Не трэба мне столькі — зашмат ужо,
годзе…
Лагодным, ласкавым бывае мой лёс —
Бязгучнасцю, цішай мяне ахінае.
Сярод мітусні і штодзённых пагроз
Ён дорыць мяне мне тады, як адна я.
І ёсць над жыццём маім Пан-Гаспадар,
Ён — Той, хто пазбавіў мяне ад трывогі,
Хто даў мне жыццё — самы велічны дар,
І з ім да бяссмерцця імчацца дарогі.
***
Да К. Н.
Прысядзем «на дарожку» — ты сыходзіш…
Маўчым… Ды голасна маўчання трубяць
трубы,
А з галавы ўсё думка не выходзіць:
«Як буду жыць я без цябе, мой любы?»
І ты задумліва ўтаропіў погляд свой,
Нібы рашаеш цяжкую задачу.
Калі мы зноў сустрэнемся з табой?
Душа мая заходзіцца ад плачу…
***
Ці ты захварэў, ці ўстрывожыўся нечым?
На твары адбітак няяснай смугі.
Табе пакладу свае рукі на плечы —
Не бойся адкрыцца мне, мой дарагі.
Ад слёз і кахання вільготныя вочы…
Хачу, каб твой твар стаў лагодным ізноў.
І ў сонечны дзень, і ў таемнасці ночы
Праменіць душа мноства лекавых слоў...
***
Ты сёння нейкі дзіўны, незвычайны…
Нібыта восеньскай парой самотны сад,
Твой погляд выдаваў тугу адчайна —
У зрэнках сыпаў лісцем лістапад.
З пачуццямі сваімі цяжка зладзіць…
Эмоцыі — адбіткам у вачах.
Цябе ў тваім тужлівым заняпадзе
Лячыць любоўю буду па начах.
***
Здаецца, нешта ты хацеў сказаць…
Крок да мяне зрабіў і выйшаў з хаты…
Напэўна, у душы тваёй яшчэ гараць
Кастры ўспамінаў — іх заўжды багата…
Мы ні на крок бліжэй з табой не сталі —
Між намі — нерашучасці астрог:
Ты словы тыя, што не прагучалі,
Нібы закляцце, з вуснаў зняць не змог…
З узбекскай. Пераклад Святланы Быкавай